DANDHANGGULA

DANDHANGGULA

Gunung Kendheng pepujaning ati,
Gawe gandrung ingkang podho nyawang,
Gawe keblinger imane,
Yen nganti kurang teguh,
Gawe melik anggendong lali,
Urip kadya ning suwargo,
Lamun bisa emut,
Kabeh cepak sarwa ono,
Kang kumethip lir kumelip edhi peni,
Isine gunung iko.

Kahanane bangsa kang saiki,
Koyo endok ing pucuk sungu iko,
Yen mleset nibo akhire,
Wong cilek ngantu-antu,
Tumalawung sak ndjrone ati,
E boyo biso merdiko,
Lahir batinipun,
Djowo mugo ndang baliyo,
Manggon djroning djiwo rogo sedjati,
Bali djowo kang nyoto.

Rino wengi tan kendat memuji,
Mugi bumi pertiwi puniko,
Kalis sing sambi kalane,
Mugya tansah djinangkung,
Maring bopo angkasa yekti,
Tebihno ing niyat srakah,
Lan kang nedya nglebur,
Ing mangke keh djalmo leno,
Tan ngilingi pan urip keng ibu bumi,
Mangkana nyatanira.

Wiwit lahir tumeko ngemasi,
Kang angrekso bumi lan angkoso,
Ing sak rino sak wengine,
Duh dulur monggo emut,
Ndang ngleluri dimen lestari,
Tinggalane nenek moyang,
Dimen tetep utuh,
Lamun ana ingkang nedya,
Gawe rusak rawe-rawe den rantasi,
Malang-malang putungo.

Hyo kuwi, Kang, seratane… Mugo iso dadi manfaat kanggo sedulur akeh, kelestarian alam lan kang akeh isine iki..

Suwun..